در این ایام که وبلاگ را به بهانه سفرنامه سرپا نگه داشته بودم، زندگی ام جریان داشت. فیلم دیدم، خواندم و دویدم. اگر فکر کرده بودید که دیگر از صرافت دویدن افتاده ام و تبی بود که گرفت و گذشت، در اشتباه بوده اید. می توانم بگویم به دویدن معتاد شده ام، دویدن وقتی به نقطه ای می رسد که جای ثابتی در برنامه هفتگی پیدا می کند، یک "لایف استایل" با خودش می آورد، آرام آرام تا جزئی ترین لایه های زندگی ات می خزد و همه چیزت را تحت تاثیر قرار می دهد. تغذیه، خواب، سیستم بیولوژیک و متابولیسم بدن و حافظه، بعضی از ظواهر این تغییرات اند و طرز فکر، نگرش و بازدهی، بعضی از لایه های عمیق تر آن هستند.

در این مدت بیش از نیمی از مطالعاتم درباره دویدن استقامت بوده و به جرات معتقدم که دویدن استقامت با تمام ورزش ها، تفاوتهای عمده ای دارد که فقط مختص خودش است و در دکان هیچ عطاری پیدا نمی شود. تجربه بیش از ده سال کوهنوردی در ایران به اندازه این یکسالی که شروع به دویدن کرده ام برایم هیجان انگیز و جدید نبوده است و تا به حال هیچ لذتی در زندگی ام نبوده که تا این حد سرسپرده برای آن تقلا کنم. مطمئناً باز هم از دویدن خواهم نوشت، از تجربیات بسیار ناب این ورزش که گاهی جنبه هایی عرفانی دارند و البته بسیاری از آنها به سختی در کلام می گنجند.

پیش از هر چیز بگویم که نام عربی این غذا را در منوی هیچ رستورانی گیر نیاوردم و اسامی که در بالا می بینید از اینترنت آمده اند بیشتر رستورانها منوی عربی ندارند، منو ها فرانسه ، انگلیسی و اسپانیایی است نام این غذا در تمام منو ها به صورت "Tajin" می آید.

تجین را شاید بتوان با تاس کباب یا آبگوشت خودمان مقایسه کرد ولی تنوع بسیاری در مواد آن وجود دارد. این غذا عبارت است از تکه ای از مرغ یا گوشت که به همراه سبزیجات و گاهی میوه به مدت طولانی پخته می شود و تمام مواد به هم آمیخته می گردند و در نهایت یک مزه ثابت از گوشت و این همه مخلفات بیرون می آید که بنا به موادی که در تجین استفاده می شود، گاهی شیرین است ( با آلو سیاه و هلو و سیب و این جور چیزها )، گاهی ترش است ( با پرتقال و لیمو و نارنگی و این جور چیزها ) و چندین مزه دیگر که بنا به سلیقه آشپز و سنت منطقه ای که تجین را می پزند تغییر می کند و در نهایت بسیار خوشمزه و خوش خوراک است. تمام تجین ها در بشقاب های کمی گود به همراه در پوشی مخروطی شکل سرو می شوند و در حقیقت اصل تجین باید اینگونه درست شود که مواد خام در همین بشقاب قرار می گیرند و به همراه درپوش در تنور یا فر گذاشته می شود تا کاملاً پخته گردد و با همان ظرف سرو می شود، چیزی شبیه دیزی سنگی خودمان.

"کوسکوس" (Coos Coos) عبارت است از دانه ای گندم که به صورت گلوله ای کوچک درآمده و روی آن را با آرد گندم پوشانده اند. به عبارتی می شود آنرا برنج گندم هم نام نهاد. کوسکوس هم معمولاً به همراه مرغ یا گوشت پخته شده سرو می گردد و چون آب را شدیداً به خود جذب می کند، همیشه به همراه آن، آب مرغ یا آب گوشت هم آورده می شود که هنگام خوردن روی آن بریزی که دهان را خشک نکند، هر مایعی هم که روی آن ریخته شود سریعاً داخل دانه های کوسکوس می رود و چیزی بیرون نمی ماند. مزه کوسکوس ثابت است و تنوع آن در چیزهایی است که کنار آن گذاشته می شود و که آنها هم همان مواد تجین هستند.