در این ایام که وبلاگ را به بهانه سفرنامه سرپا نگه داشته بودم، زندگی ام جریان داشت. فیلم دیدم، خواندم و دویدم. اگر فکر کرده بودید که دیگر از صرافت دویدن افتاده ام و تبی بود که گرفت و گذشت، در اشتباه بوده اید. می توانم بگویم به دویدن معتاد شده ام، دویدن وقتی به نقطه ای می رسد که جای ثابتی در برنامه هفتگی پیدا می کند، یک "لایف استایل" با خودش می آورد، آرام آرام تا جزئی ترین لایه های زندگی ات می خزد و همه چیزت را تحت تاثیر قرار می دهد. تغذیه، خواب، سیستم بیولوژیک و متابولیسم بدن و حافظه، بعضی از ظواهر این تغییرات اند و طرز فکر، نگرش و بازدهی، بعضی از لایه های عمیق تر آن هستند.

در این مدت بیش از نیمی از مطالعاتم درباره دویدن استقامت بوده و به جرات معتقدم که دویدن استقامت با تمام ورزش ها، تفاوتهای عمده ای دارد که فقط مختص خودش است و در دکان هیچ عطاری پیدا نمی شود. تجربه بیش از ده سال کوهنوردی در ایران به اندازه این یکسالی که شروع به دویدن کرده ام برایم هیجان انگیز و جدید نبوده است و تا به حال هیچ لذتی در زندگی ام نبوده که تا این حد سرسپرده برای آن تقلا کنم. مطمئناً باز هم از دویدن خواهم نوشت، از تجربیات بسیار ناب این ورزش که گاهی جنبه هایی عرفانی دارند و البته بسیاری از آنها به سختی در کلام می گنجند.