قبلاً نوشتم که در مراکش همه چیز تازه تازه خورده می شود و مردم حساسیت زیادی روی مواد نگهداری شده دارند و حتماً باید از تازه بودن محصولی که می خورند مطمئن باشند. در بازار قدیمی فز و بسیاری شهرهای دیگر، کبابی هایی هست که گوشت راسته را با مُهر روز آویزان کرده اند و هر کس می خواهد کبابی بخورد، فقط وزن کبابش را به کبابی می گوید، او تکه ای از گوشت تازه می برد، آنرا جلوی چشم مشتری چرخ می کند و روی ترازو می گذارد بعد که به وزن دلخواه رسید به آن ادویه زده و در ظرفی می گذارد و دست مشتری می دهد، مشتری ظرف را نزد مرد کباب پز می برد، مرد گوشت چرخ کرده را با مشت به صورت استوانه های کوچک در می آورد و لای توری مخصوص کباب می گذارد و آنرا روی ذغال کباب می کند و بعد آنرا از لای توری درآورده و لای نان تازه ای که خیلی از کبابی ها آنرا هم همانجا می پزند می گذارد و بعد از زدن ادویه جات دیگری آنرا دست مشتری می دهد.... قبول کنید که بوی این کباب و چنین فضایی هر رهگذر سیر و گرسنه ای را به وسوسه می اندازد که لقمه ای امتحان کنند.

در صحنه دیگری مرغ های زنده در قفس اند و مشتری یکی از آنها را انتخاب می کنند و همانجا سر مرغ بی نوا را جلوی مشتری می برند و بدنش را در آب جوش می اندازند و پوستش را می کنند و آنرا پاک می کنند و در کیسه تحویل مشتری می دهند.

خلاصه اینکه مشتری باید هر طور شده خیالش راحت باشد که گوشتی که می خورد بیشتر از یک روز نیست که تولید شده.

در مورد میوه هم وضع به همین منوال است به همین خاطر آب میوه های تازه و طبیعی و به خصوص آب پرتقال، نوشیدنی ای است که در تمام رستورانها بر هر چیزی ترجیح دارد. اگر گذرتان به مراکش افتاد دو نوشیدنی را تا توانستید بنوشید چون نظیرش را کمتر جایی در دنیا پیدا می کنید، یکی چای نعنا و دیگری آب پرتقال.

برچسب‌ها: سفرنامه, مراکش