وضعیت ارتباطات و اینترنت در کل کشور مراکش بسیار خوب و بسیار بهتر از چیزی بود که انتظار داشتم. از سه هتلی که در آنها اقامت داشتیم، دو تایشان در لابی، اینترنت بی سیم پرسرعت رایگان داشتند و آن یکی هم که نداشت دو قدم آنطرف تر از هتل، سه تا کافی نت با کاملترین امکانات و کامپیوترهای نو و تمیز و قیمت ارزان بود.

از وقتی که پادشاه مراکش – سلطان محمد ششم – با یک خانم مهندس کامپیوتر در سال 2003 ازدواج کرده ، وضعیت ارتباطات طی دو سه سال، به سطح بسیار قابل قبولی از نظر بین المللی رسیده است. در تمام شهرهای کوچک و حتی دهات، حتماً بیشتر از یک اینترنت کافه با تجهیزات وجود دارد، تلفن عمومی های جدید کارتی در هر چند قدم هر شهری دیده می شوند و کارتهایش هم همه جا قابل خریداری است و از آنها می شود با تمام دنیا با کیفیت خوب تماس گرفت، موبایل ها در تمام نقاط آنتن دارند و کلاً بگویم که از نظر ارتباطی هیچ مشکلی برای یک توریست وجود ندارد، از نظر تعداد تلفن عمومی وضعیتش از دوبی هم بهتر است، بارها شده که در دوبی دیده ام توریست ها دنبال تلفن عمومی می گردند.

در تمام مدت سفر غیر از یک خانواده ایرانی که هنگام ورود در صف پاسپورت در فرودگاه کازابلانکا کنارمان بود، دیگر با هیچ ایرانی برخورد نکردم و از این نظر این اولین سفری بود که به طور کل در هیچ شهری هیچ ایرانی ندیدیم ولی نکته بسیار قابل توجه و جالب، محبوبیتی بود که رئیس جمهور کشورمان در تمام شهرهای مراکش و بین تمام مردم و از همه قشر دارد و جالب است بدانید نام احمدی نژاد را با چنان غیرت و تعصبی بر زبان می آوردند که من که ایرانی بودم جرات نمی کردم انتقاد کنم.

برخوردهای جالب زیادی در این زمینه داشتم. اولاً اینکه هر جا می رفتیم همه شروع می کردند با من اسپانیایی صحبت کردن، وقتی می گفتم انگلیسی صحبت کنید با تعجب می پرسیدند کجایی هستی؟ من هم می گفتم حدس بزن و هیچ حدسی هم درست از آب در نمی آمد نزدیک ترین حدسی که زده شد از جانب یک راهنما بود که گفت ترکیه ای هستی، وقتی می گفتم نه ، ایرانی هستم، گل از گلشان می شکفت و با هیجان خاصی می گفتند: ایران؟!!، ماشالله... احمدی نژاد وری گود من!!... می پرسیدم چرا؟ می گفتند برای اینکه از هیچ کس نمی ترسد ولی همه از او می ترسند، برای اینکه تنها کسی است که جلوی آمریکا ایستاده.

یک جا در یکی از شهرهای بسیار کوچک ولی توریستی که بعداً راجع به آن خواهم نوشت، به یک نفر تا گفتم ایرانی هستم مشتش را گره کرد در هوا و با فریاد شعارگونه ای گفت: لا اله الا الله ، الله اکبر... الله اکبر.. وری گود...وری گود... ایران... خمینی... احمدی نژاد... فایت ویت امریکا...! من هم که می دیدیم اینها کاسه شان خیلی داغ تر از آش است بحث را ادامه نمی دادم. با هر قشری از مردم که روبرو شدم و فهمیدند ایرانی هستم کم و بیش همین برخورد را داشتند هیچکدامشان هم نپرسیدند نظر خود ایرانیها درباره رئیس جمهور و جنگ با آمریکا چیست، فقط با قدرت و افتخار نام رئیس جمهور ایران را به عنوان سمبل مقاومت در برابر استبداد و زورگویی بر زبان می آوردند.

آنقدر که فهمیدم مراکشی ها به شدت ضد آمریکایی هستند و همین هم یکی از دلایلی است که از عربهای خلیجی خوششان نمی آید آنقدر که حتی زبان عربی خلیجی ها را مسخره می کنند- راجع به زبان عربی مراکشی ها بعداً خواهم نوشت – و همین ضد آمریکایی بودن باعث شده که دولت کنونی ایران را به عنوان سمبل مبارزه با آمریکا دوست داشته باشند. کاش یکی از مشاوران رئیس جمهور پیشنهاد سفری به مراکش را به ایشان بدهد، با این وضعی که من دیدم، استقبالی که انجام خواهد شد، در تاریخ ایران و مراکش بی سابقه خواهد بود.

برچسب‌ها: سفرنامه, مراکش