چند نکته پراکنده :

غروب های پاریس خیلی طولانی و عجیب بودند، از وقتی هوا گرگ و میش می شد تا وقتی که خورشید کاملاً از فضای آسمان محو می شد، دو ساعتی طول می کشید، بعد از آن هم آسمان در نهایت تاریکی سرخ به نظر می رسید، شاید فقط در فصلهای گوناگون این زمان تغییر کند ولی چیزی که من دیدم غروبی طولانی و زیبا بود، مثل اینکه خورشید دلش نمی آمد شهر را ترک کند.

بیشترین طی مسافت زیر زمین را در ایستگاه شاتله مترو پاریس تجربه کردم که برای یک خط عوض کردن حدود بیست دقیقه پیاده روی کردیم که تازه نیمی از آن با پله برقی و کف برقی ( مسیرهای صاف متحرک) بود. جنب و جوش در بعضی از ایستگاه های مترو پاریس به قدری زیاد است که آدم را مورچه ها و زنبورها می اندازد. برعکس مترو برلین که همیشه آرام و ساکت است.

مست و مزاحم در پاریس زیاد دیدم به خصوص بعد از هشت و نه شب، ولی مردم دوری کردن از آنها را یاد گرفته اند و چیز غیرعادی ای به نظر نمی رسد. خوبی شان این است که تکلیفشان معلوم است.

پاریس مثل دبی و کم و بیش تهران، شهری 24 ساعته است، یعنی هر ساعت از شبانه روز که بیرون بروی مردمی را می بینی که در رفت و آمدند و مغازه ها و رستورانهایی باز هستند. تهران اگر اجازه باز بودن رستورانها بعد از ساعت 12 را داشته باشد، بسیار بسیار شبهای زنده ای خواهد داشت حتی شاید بیشتر از پاریس.

امروز که بیشتر از یکماه از بازگشتم از این سفر می گذرد، تصاویر برلین و پاریس به موازات هم از ذهنم می گذرند و در این میان متز و استراسبورگ کمرنگ ترند. بعد از گذشت مدتی، هر شهر مثل یک فرد ِ دارای شخصیتی مستقل در ذهن آدم نقش می بندد. غیر از تهران و دبی که از اعضای خانواده ام هستند، دهلی ، جیپور، آگرا، مسقط، صلاله، برلین، متز، استراسبورگ و پاریس دوستانی هستند که در دوسال اخیر با آنها آشنا شده ام و هر کدامشان، دقیقاً هر کدامشان، آنقدر خوبی دارند که بدی هایشان را بپوشاند و دلت را برای هر کدامشان تنگ کند.