گورستان " پرلاشز" * که اسم جوادی اش می شود " قطعه هنرمندان اروپا "، بیشتر از اینکه گورستان باشد، باغی است با مجسمه های ترسناک ولی بسیار زیبا.

مردی که دم در نقشه پرلاشز را به قیمت 4 یورو می فروشد، انگلیسی را با لهجه بریتانیایی خیلی غلیظ صحبت می کند و بعید می دانم فرانسوی باشد، از من می پرسد کجایی هستم و وقتی می گویم ایرانی ، بلافاصله روی نقشه جای صادق هدایت و غلامحسین ساعدی را نشانم می دهد. کل گورستان از خیابانهای سنگفرش باریکی تشکیل شده که از ساکنانش صدایی در نمی آید. روی بیشتر قبرها ، مجسمه هایی با هیبت عزاداران ساخته شده که آدم را یاد مرگ خواران هری پاتر می اندازند و باید دم دمای غروب خیلی دیدنی تر باشند. از کنار شوپن، بالزاک، پروست، ایو مونتان، ادیت پیاف، می گذریم، باران بلاتکلیف می بارد و قطع می شود. هدایت در گوشه ای دنج و خلوت و جدای از بقیه همسایه هایش با سنگ قبری سیاه و مزین به یک بوف کوچک ، ایرانی ها را دعوت به همنشینی می کند. کنار قبر هدایت غیر از گلهای معمول، سبزه هم گذاشته اند که روزش را نو کرده باشند، غلامحسین ساعدی اما مهجورتر است ولی چند شاخه گلی روی سنگ قبرش هنوز زنده اند.

یکی از قبرهای دردسر ساز برای مسئولان پرلاشز، قبر جیمز موریسون موسس و خواننده گروه " دورز" بوده. تا به حال دو بار مجسمه جیمز موریسون را از روی سنگ قبرش دزدیده اند و در موارد بسیاری دختران و پسرها روی قبر در حال کشیدن مواد مخدر و انجام امور مقاربتی دستگیر شده اند، به همین خاطر دیگر مجسمه ای روی قبر قرار ندارد و دور قبر را هم حصار کشیده اند تا کسی نتواند نزدیک شود، با این حال روی قبر پر از سیگار و سیگاری و سرنگ و گردنبندهایی با طرح اسکلت و از این چیزها بود که طرفدارانش روی قبر انداخته بودند.

باران و سرما، از طرفی فضا را زیبا کرده بود و از طرفی اجازه ایست و تامل نمی داد. کوره مخصوص سوزاندن جنازه و قبرهای دیواری که خاکستر مرده ها را نگه می داشت هم از قسمتهای – برای من - جدید و زیبای پرلاشز بود.

*Père Lachaise