فکر نمی کردم دوباره امروز راجع به تلویزیون بنویسم ولی دیشب که دیدم در برنامه صد فیلم شبکه سه فیلم مثله شده دلشدگان پخش می شود دلم نیامد چیزی ننویسم.
نمی دانم چه اصراری است که این فیلم که اینهمه مشکل ممیزی دارد را از تلویزیون پخش کنند، جالب اینجاست که هر بار به سانسور ها اضافه می شود. مثلاً اولین بار که دلشدگان از تلویزیون پخش شد بیشتر صحنه های نوازندگی را نشان دادند ولی از آن به بعد هر بار ادیتی روی فیلم صورت می گرفت تا دیشب که فیلمی که تمام تمرکزش بر ترانه هایش است را به یک فیلم تکه تکه که ترانه هایش هم به صورت ماهرانه ای! ادیت شده بود از تلویزیون پخش شد تا روح علی حاتمی را در هر چه بیشتر بیازارد.
نارضایتی شجریان از بدقولی علی حاتمی مبنی براینکه در فیلم کسی به جای او لب نزند، از همان اول فضای معنوی فیلم را خراب کرد و این قول نه تنها اجرا نشد بلکه لب زدنهایی بسیار غیر اصولی و بدون آگاهی امین تارخ ( تنها هنرپیشه ای هم که ساز را به طور فاحش اشتباه به دست می گیرد امین تارخ است ) باعث شد نیمی از زیبایی آوازها با تصاویر ناهماهنگ در فیلم تلف شود.دیشب که دیدم این فیلم پخش می شود نتوانستم از تصاویر بسیار مسحور کننده و جادویی علی حاتمی دل بکنم و تا آخر نگاهش کردم که در فیلم های حاتمی هر سکانس یک تابلو است و هر دیالوگ یک قطعه شعر، ولی گویا این امکان در تلویزیون وجود ندارد که بیننده از کلیت فیلم لذت ببرد و فقط باید به دیدن اجزا بپردازد، هر چند که بسیاری از اجزای خوب هم به خاطر همراهی شان با تصویر سازهای ایرانی از راهیابی به جعبه جادوی ایران محروم می شوند.

حالا ما که این فیلم ها را در سینما دیده ایم و می دانیم اصلش چه بوده، در فکر اینم که مثلاً یک نوجوان که دارد این فیلم را برای اولین بار از تلویزیون می بیند و برداشتهایش را از سینما می سازد و آرشیو ذهنی درست می کند، چه تاثیری از فیلم دلشدگان نسخه صدا و سیما خواهد گرفت؟!