دیشب فیلم موزیکال " دریم گرلز " را دیدم. ضعیف تر از چیزی بود که انتظارش را داشتم. در بین فیلم های موزیکال چند سال اخیر این فیلم قابل مقایسه با شیکاگو است که هر دو بر اساس نمایشنامه موزیکالی در برادوی تهیه شده اند و اتفاقاً کارگردان دریم گرلز همان نویسنده فیلم نامه شیکاگو است، ولی شیکاگو به مراتب دیدنی تر از دریم گرلز شده.

نکته اصلی که باعث شد فیلم کمی خسته ام کند، عدم تعادل در ارائه موزیک ها بود، اینکه فرم های همسان با ملودی های قابل پیش بینی ، در چند سکانس پشت سر هم تکرار می شدند کمی موسیقی زده ام می کرد، هر چند که اجرای همه ترانه ها خوب بود و یک نکته دیگر اینکه ترانه ابتدایی و انتهایی فیلم که موثر ترین صحنه های فیلم هستند، از معمولی ترین ترانه های کل مجموعه بودند و بهترین ترانه ها اواسط فیلم اجرا شد که اثر گذاری شان را کم کرد.
بازی و خوانندگی " جنیفر هادسن " که اولین کار سینمایی اش را ارائه می داد از نکات مثبت فیلم بود، جالب است بدانید که او یکی از اخراج شدگان مرحله نهایی برنامه " امریکن آیدل " ( برنامه ای تلویزیونی برای پیدا کردن استعداد های خوانندگی در امریکا ) بوده است. در کل فیلم دو سه ترانه خیلی خوب هست که اگر همان چند ترانه را هم ببینید کافی است. داستان کاملاً فدای موسیقی شده و موسیقی نتوانسته سنگینی بار داستان را به دوش بکشد. این خانوم بیانسه هم، هر جا فیلم در حد یک کلیپ افت می کرد بازی اش درخشان می شد، خواننده خوبی است ولی هنوز یک ثانیه بازی خوب ازش ندیده ام. یک پاورقی بی ربط هم اینکه بیانسه و دوست پسرش شب ولنتاین را در هتل ماریوت دوبی خواهند گذراند!..

فیلم در چند رشته نامزد اسکار شده که از جمله در بخش بهترین ترانه، از بین پنج نامزد اسکار، سه تایش مربوط به این فیلم است. در بخش بهترین نقش دوم مرد، ادی مورفی کاندید شده که گرچه با نقش های معمولش متفاوت است ولی به نظر نمی آید از این اسکار چیزی عایدش شود. بهترین نقش دوم زن جنیفر هادسن در اولین حضورش در سینما جایزه گلدن گلوب را به دست آورد و بعید نیست اسکار را هم بگیرد ( هالیوود از ستاره های یک شبه خوشش می آید ).