برای دومین بار در عمرم به دیدن یک کارتن در سینما رفتم.
اولین بار بیست و شش سال پیش در چهار سالگی با پدرم به دیدن کارتن پینوکیو در سینما عصرجدید رفتیم که البته تنها باری هم بود که با پدرم دو نفری به سینما رفتیم. جالب است که خیلی از جزئیات آن روز را یادم است. صحنه ای که پینوکیو در سیرک خر می شود، گرسنه ام شد و گفتم بریم غذا بخوریم، در نتیجه فیلم را رها کردیم و به رستوران کنتاکی بغل دست سینما رفتیم و غذا خوردیم، بعد گفتم : خب ، حالا بریم بقیه اش رو ببینیم!! چون تا آن موقع فقط ویدئو دیده بودم فکر می کردم الان فیلم را به خاطر ما نگه داشته اند تا ما برگردیم و بقیه اش را ببینیم، این شد که همان یک کارتن را هم در سینما نصفه دیدم.
دیشب به دیدن کارتن "
هپی فیت " – که کلمه خوبی برای ترجمه اش به ذهنم نمی رسد – رفتیم و کلی لذت بردیم، دیدنش از دیدن بسیاری از فیلم ها لذت بخش تر بود. نکته جالب که بعد از دیدن فیلم فهمیدم این بود که تمام هنرپیشه ها جای خودشان در فیلم آواز خوانده بودند. البته این دیگر در هالیوود معمولی شده ولی بدیهی است که به خوبی هنرپیشه ها و فوتبالیست های ما نمی توانند بخوانند وگرنه حداقل یک کاست بیرون می دادند!!! خدای نکرده منظورم این نبود که از نیما نکیسا و مهرداد میناوند و امین حیایی بهتراند!!؟
برچسبها: Movies
video ghabl az enghelab oomade bood monteha omoomi nabood faghat anhayi ke kheili alaghemand boodand video dashtand.
VHS ham nabood. navarhaye khili bozorg yek saate bood ke dastgahe pakhshesh dar hale hazer faghat dar seds o sima mojoode.