دیشب رفتم به افتتاحیه نمایشگاه عکسهای عباس کیارستمی در "میم گالری" دوبی.
کمترین چیزی که در کل نمایشگاه اهمیت داشت، هنر بود. تعداد قابل توجهی آدم خوش تیپ و باکلاس آمده بودند هنرشناس بودنشان را به خودشان ثابت کنند.
عنوان مجموعه عکسها، "درختان و کلاغها" بود ولی چیزی که فروخته می شد به قیمت چهل هزار و شصت هزار دلار، "اسم" بود. آخر کیارستمی است دیگر، استاد اگر عکسها را با موبایل هم بگیرد همین قدر فروش می رود، کیه که به کیفیت کار و جنبه هنری و این چرت و پرتها توجه کنه. چند عکسی هم فروخته شد. زنده باد "اسم"،گور بابای هنر. کلاً در هنر مرز حساسی هست که اگر از آن بگذری می توانی به عنوان یک هنرمند، هر چه خواستی به همراه نامت به خورد مردم هنردوست بدهی و صدایشان در نیاید ضمن اینکه می توانی مطمئن باشی در تاریخ هم ثبت خواهی شد.

در ضمن این را بگویم که من از آن دسته آدمهای ضد کیارستمی نیستم، بعضی از فیلمهایش را هم هنوز دوست دارم و همیشه دوست خواهم داشت ولی این روندی که در مورد بیزنس نمایشگاهی در پیش گرفته و با آگاهی، هر چیزی را با استفاده از نامش به مردم می فروشد، به نظرم کاملاً بی انصافی است.
خودش هم بود دیشب و البته اصلاً دلم نمی خواست در چنین فضای خالی از هنری ببینمش که نتوانم به پاس آن قسمت از هنرش که دوست می دارم، احترامی برایش قائل باشم.