پژمانبلاگ
پنجشنبه، اسفند ۰۸، ۱۳۸۷
آرزو به دل ماندم کسی را ببینم که وقتی در آسانسور ایستاده و آسانسور در طبقه ای برخلاف نظرش توقف می کند، آنقدر آرامش داشته باشد که دو سه ثانیه ای بیشتر بایستد تا درب آسانسور خودش بسته شود و این دکمه ">|<" بدبخت را پشت سر هم فشار ندهد. یک سماجت پنهان در فشردن این دکمه احساس می کنم که برایم جالب است و شاید اینکه این دکمه تنها لحظه ای است که در کار این دستگاه عظیم که هیچوقت سر از کارش در نمی آوری دخالت می کنی و نظامش را با اراده خودت به هم می ریزی. بفشار دکمه را، که شاید همین دو ثانیه ای که زودتر به مقصد رسیدی، جایی را گرفتی...!
3 Comments:
آرشیو
سپتامبر 2005اکتبر 2005
نوامبر 2005
دسامبر 2005
ژانویهٔ 2006
فوریهٔ 2006
مارس 2006
آوریل 2006
مهٔ 2006
ژوئن 2006
ژوئیهٔ 2006
اوت 2006
سپتامبر 2006
اکتبر 2006
نوامبر 2006
دسامبر 2006
ژانویهٔ 2007
فوریهٔ 2007
مارس 2007
آوریل 2007
مهٔ 2007
ژوئن 2007
ژوئیهٔ 2007
اوت 2007
سپتامبر 2007
اکتبر 2007
نوامبر 2007
دسامبر 2007
ژانویهٔ 2008
فوریهٔ 2008
مارس 2008
آوریل 2008
مهٔ 2008
ژوئن 2008
اوت 2008
سپتامبر 2008
اکتبر 2008
نوامبر 2008
دسامبر 2008
ژانویهٔ 2009
فوریهٔ 2009
مارس 2009
آوریل 2009
مهٔ 2009
ژوئن 2009
ژوئیهٔ 2009
سپتامبر 2009
اکتبر 2009
دسامبر 2009
ژانویهٔ 2010
فوریهٔ 2010
مارس 2010
مهٔ 2010
ژوئن 2010
اکتبر 2010
نوامبر 2010
دسامبر 2010
ژانویهٔ 2011
فوریهٔ 2011
مارس 2011
مهٔ 2011
ژوئن 2011
نوامبر 2011
مهٔ 2012
ژوئن 2012
ژوئیهٔ 2012
ژانویهٔ 2013
ژوئن 2013
ژوئیهٔ 2015
مریم
دکتر سروش عین این نقد را توی یکی از سخنرانیهاش کرده بود!
حتی دو ثانیه زودترش هم همین بود.
البته یادم نیست کدام سخنرانیش بود.