پرده اول:

از یک مجله بسیار معتبر آمریکایی ای میلی دریافت می کنم مبنی بر اینکه می خواهند یکی از عکسهایی که در فلیکر گذاشته ام را برای مجله شان استفاده کنند. عکس مذکور در سایت فلیکر برای استفاده محدودیتی ندارد و هر کس می تواند آنرا روی کامپیوترش ذخیره و استفاده کند فقط طبق پروانه کریتیو لایسنس باید نام عکاس را در محل استفاده درج کند.

با این حال این ای میل رسمی، می گوید که می خواهیم فلان عکس شما را برای فلان منظور در فلان سایز استفاده کنیم و بابت این استفاده فلان قدر دلار بهتان خواهیم داد، اگر موافقید اعلام کنید تا برایتان قرارداد بفرستیم و امضا کنید و بعد از آن، عکس را با کیفیت بهتر برایمان ای میل کنید.

من همزمان با اعلام موافقت، عکس را با بهترین کیفیت برایشان می فرستم و فردا قرارداد چهار صفحه ای می آید و امضا می کنم و کمتر از دو هفته چک آنرا دریافت می کنم.

پرده دوم:

اتفاقی نگاهم به یکی از مجلات فارسی زبان دوبی می افتد و می بینم یکی از عکسهای فلکیرم را در سایز یک سوم صفحه استفاده کرده اند و هیچ اسمی از عکاس وجود ندارد. زنگ می زنم و با مسئول صفحه بندی صحبت می کنم و می گوید خودش عکس را از فلیکر برداشته و نمی دانسته باید نام عکاس را درج کند. آنطور که تصور می کرده هر عکسی که برای ذخیره کردن روی کامپیوتر آزاد است می توان از آن هر استفاده ای کرد. عذر خواهی می کند و می گوید اگر بار دیگر این کار را کرد نام عکاس درج خواهد شد.

اشکال جای دیگری است!!