اول از همه اینکه دو دوست، که در دوبی زندگی می کنند، لطف کرده اند و از آن خانه ای که من راجع به آن در این پست نوشته بودم، با موبایلشان عکس گرفته اند و برایم ای میل کرده اند که من در وبلاگ بگذارم ، من هم به خاطر مودی بودن – با مودی چشم باباقوری فرق دارد- حال نداشتم پستشان کنم ولی امروز با عرض معذرت از تاخیر، پستشان می کنم. عکسی که از خیابان گرفته شده را این خانم و عکسی که از بالا گرفته شده را این آقا گرفته اند.

دوم اینکه دیشب ساعت 9 شب با یک دوست رفتم استارباکس و یک قهوه بزرگ غلیظ خوردم، نمی دانم چرا این کار را کردم چون من زیاد قهوه نمی خورم و به همین خاطر وقتی می خورم قشنگ احساس می کنم در رگهایم به جای خون کافئین جاری شده و نتیجه این شد که دیشب تا چهار صبح در رختخواب بیدار بودم و آنقدر سر حال بودم که نزدیک بود تصمیم بگیرم اصلاً نخوابم ولی زورکی خودم را خواباندم تا ساعت شش که باید بیدار می شدم و می رفتم اداره مهاجرت دوبی، هفت و نیم آنجا بودم و یک مدرک ناقص داشتم که باید تکمیلش کنم دوباره سر ظهر بروم آنجا که امروز کارم انجام شود، خوشبختانه اداره مهاجرت دوبی به خاطر حجم بالای کار صدور ویزا و صدور اقامت، از ساعت هفت و نیم صبح تا هشت شب یکسره باز است و اصلاً هم اعصاب خردی ندارد، چون کارت سریع و راحت انجام می شود و با تمام شلوغی محیط کنترل شده آرامی دارد، اجالتاً از نیم ساعت قیلوله بعد از ظهر افتادم، این خزعبلات هم که می نویسم نتیجه خواب آلودگی است، نصف مغزم تعطیل است.

چهارم.... نه ببخشید! سوم اینکه بالاخره بعد از مدتها دوربینی که می خواستم را خریدم و شروع به عکاسی برنامه ریزی شده در دوبی کرده ام که بعضی هایش را در فلیکر خواهید دید ولی شدیداً جایگزین انرژی نوشتنم شده و یکی از دلایلی که مدتی ننوشتم این بود، دلیل دیگرش این است که احساس می کنم خروجی هایم بیشتر از ورودی هایم شده و دارم خالی می شوم، فکر بد نکنید...منظورم این است که بخش خود آموزی برنامه ریزی شده ام در زندگی کمرنگ شده، وقت مطالعه جدی ام کم شده و تصمیم گرفته ام مدتی انرژی ام را صرف خواندن و پرکردن خودم کنم، به عبارتی احساس می کنم سوختم تمام شده، خوشبختانه سهمیه بندی هم نیست و می شود بدون محدودیت چیز داخل ذهن کرد، اگر چیزی نمی نویسم می خواهم به چرت گویی نیافتم وگرنه قدرشناس و شرمنده آنهایی که به وبلاگ سر می زنند و نوشته ای نمی بینند هستم و هر روز به آن فکر میکنم ولی چه می شود کرد که بضاعتم همین است.

بقیه باشد برای بعد...