چند وقتی بود یک دختر ایرانی بیست ساله را در دبی می شناختم که مدام دنبال این بود که به یک نفر آویزان شود. خودش را به هر مردی که فکر می کرد فایده ای برایش دارد، نزدیک می کرد و البته که خدماتی هم ارائه می داد. تقریباً دو سالی را به همین منوال گذراند و چند شغل عوض کرد و با آدمهای مختلف دیده شد، کلاً از این آدمهای انگل بود که وجودش برای اطرافیان شر درست می کرد، یک دوست پسر اینترنتی در هلند داشت و آرزویش این بود که آنقدر پول در بیاورد که به هلند برود و طبق قولی که دوست پسرش به او داده با هم در هلند زندگی کنند.

یکی دو ماهی پیدایش نبود تا اینکه تازگی خبر دار شدم با یک مرد عرب 60 ساله که یکی از مدیران ارشد اداره مهاجرت امارات است ازدواج کرده و پاسپورت اماراتی گرفته و حالا می تواند شریک شرکتهای ایرانی ای شود که مجبورند برای ثبت شرکت با یک عرب اماراتی شریک شوند. توضیح اینکه هر شرکت خارجی در امارات برای گرفتن مجوز کار باید با یک عرب اماراتی شریک شود و سهم عرب اماراتی باید از پنجاه و یک درصد به بالا باشد. سالهاست روال کار اینطور است که هر کس یک اماراتی مطمئن را پیدا می کند و او را به صورت صوری و فقط روی کاغذ شریک شرکت می کند و بابت این کار سالی ده تا پانزده هزار درهم ( 2700-4000 دلار) به او پرداخت می کند او هم در خانه اش می نشیند و پولش را می گیرد و هیچ ادعایی بر اموال شرکت ندارد. بیشتر اماراتی ها در بیشتر از پنج شرکت شریک هستند و از این راه بدون اینکه کار کنند پول در می آورند.
حالا همین دختر خانم که تا چند ماه پیش برای پانصد درهم حاضر بود تن به هر خفتی دهد، امروز با منت پیشنهاد شراکت در شرکت می دهد و اصلاً هم برایش مهم نیست که قبول کنی یا نه چون بالاخره شرکتهایی این کار را می کنند.

این یک نمونه از دخترانی بود که با هر بهانه ای به امارات می آیند و دیگر راه برگشتی برای خودشان پیدا نمی کنند، تن فروشی دیگر پدیده ای پذیرفته شده است ولی داشتم به این فکر می کردم که روح آدم چقدر می ارزد؟!!