اولین " گلف آرت فیر " یا نمایشگاه هنری خلیج در دبی برگزار شد که در آن چهل گالری از سرتاسر دنیا و البته بیشتر اروپا و آمریکا، بعضی آثار متعلق به گالری شان را در دبی به معرض دید و فروش گذاشتند. در آن بین چند کار از پیکاسو و اندی وارهول هم به چشم می خورد که تا دیروز دو عدد از کارهای اندی وارهول به قیمت هر کدام بیست و شش هزار دلار به فروش رفته بود. یکی از کارهای پیکاسو متعلق به یک گالری ایتاتیایی را محض کنجکاوی قیمت کردم ، با یک نگاه تمسخر آمیز که یعنی تو دیگه چی میگی، گفت شش ممیز شش.... کمی سکوت... میلیون دلار... شانس آورد تو جیبم پول نبود وگرنه می خواستم بخرم حالشو بگیرم ها!!!

این نمایشگاه که امسال سال اولش را برگزار می کرد و از الان برای سال آینده از گالری ها دعوت می کند، از حرکت های جدیدی است که دولت امارات جهت بالابردن سطح هنری و فرهنگی کشورش، شروع کرده، موزه ابوظبی که قرار است دو سال دیگر افتتاح شود هم پریروز امتیاز استفاده از نام لوور را خرید تا موزه را به نام لوور ابوظبی افتتاح کند، قرار است سهام عمده لوور را هم بخرند تا بتوانند به طور دوره ای کارهایی از لوور را در آن موزه به نمایش بگذارند.

موزه هنرهای معاصر ایران با اینکه کارهای خیلی با ارزشی در اختیار دارد در نمایشگاه امسال حضور نداشت که دلیلش را هنوز نمی دانم. ولی از هنرمندان ایرانی کارهایی از شیرین نشاط ، شادی قدیریان و فرهاد مشیری که در اختیار گالری های خارجی بود را دیدم، غیر از آن دو اثر از کارهای " هیچ " پرویز تناولی که در اختیار بریتیش میوزیم لندن بود هم در نمایشگاه نصب شدند.

یک نکته که برایم جالب بود حضور بچه هایی عموماً از اقلیت اروپایی دبی بودند که همراه پدر و مادرشان به دیدن نمایشگاه آمده بودند. همین می شود فرق کسی که از شانزده هفده سالگی به گالری رفته و گالری رفتن به یک کار تفریحی و پز روشنفکری برایش بدل می شود، با کسی که از چهار پنج سالگی به عنوان یک کار معمولی و روتین زندگی، خوراک بصری اش را از طریق گالری ها دریافت می کند. فکر می کنید کدامشان هنگام ارائه ، تقلید می کنند؟