کنسرت های راجر واترز معروف است به اینکه غیر از موسیقی خوب، فضای هنری جدیدی برای هر یک آهنگش می سازد و با اینکه قطعه موسیقی را بارها شنیده ای ، در هر کنسرت روایتی جدید از آن پیدا می کنی. قسمت اول برنامه که حدود دو ساعت بود، به گزیده ای از معروف ترین آهنگهای پینک فلوید گذشت که هر کدام با بازی نور و ویدئو آرت و چند پارامتر هیجان انگیز دیگر کامل می شد. برای آهنگ جدید و منتشر نشده " عزیمت از بیروت "*1 یک کمیک استریپ سیاه و سفید کشیده شده بود که همزمان با ادای جملات آهنگ از زبان راجر واترز، در پرده بزرگ پشت او نقاشی های کمیک استریپ را به همراه بیضی هایی که جملات آهنگ در آن نوشته شده می دیدی و جهت فلش گوشه بیضی، روی راجر واترزی بود که روی صحنه ایستاده. در همین قطعه هم هست که بوش و بلر را مستقیماً مورد خطاب قرار می دهد و به خاطر گند هایی که در دنیا زده اند ، مسخره شان می کند.*2

در قسمت دوم بعد از آنتراکت، آلبوم " نیمه تاریک ماه " به طور کامل اجرا شد و در میان آنها یکی ویوئو آرت آهنگ " پول " بود که خیلی خوب و متمایز از کارهای دیگر این بخش بود و دیگری نور پردازی قطعه " ما و آنها " بود که در بخش هایی که گروه کر وارد می شد و ترجیع بند شعر اوج می گرفت نور بسیار شدیدی از طرف سن به سمت جمعیت تماشاگر تابانده می شد و چشمهای ما دیگر روی سن را نمی دید، تنهای چیزی که دیده می شد سایه روشنی از دستهای بالاگرفته جمعیت بود که نمی دانستند احساساتشان را چگونه بیان کنند، در مصاحبه ای قبل از کنسرت با راجر واترز خواندم که گفت این لحظه تنها لحظه ای است که من می توانم احساسات مردم را خوب ببینم و بسیار لحظه لذت بخشی است، به خصوص که شعر در آن لحظات خود نمایی می کند.*3

بعد از اینکه اجرای این آلبوم تمام شد، گروه به طور کامل صحنه را ترک کرد ولی تشویق ها قطع نشد، تا اینکه بعد از حدود دو دقیقه تشویق دوباره گروه روی صحنه آمد و راجر واترز با لحنی متعحب پرسید : بیشتر می خواهید؟! البته همه اینها بازی اش بود، چون وقتی آهنگ " آجری در دیوار " را به همراه ویدئوی عالی اش شروع به خواندن کرد (قبل از آن همه متعجب بودند که چرا این قطعه اجرا نشده بود )، می فهمیدی که همه چیز حساب شده بوده ، البته این قطعه را تقریباً به طور کامل مردم هم همراهی اش کردند، قطعه " کاش اینجا بودی " هم بعد از آن اجرا شد و کنسرت با اوج ابراز احساسات مردم به پایان رسید.

بعد از اجرا خیلی از جوانان ایرانی را دیدم که گوشه ای ایستاده بودند و گریه می کردند، هر کدام به یک دلیل، یکی به خاطر اینکه کنسرت تمام شد و فردا باید برگردد ایران، یکی مست از لذت کنسرت، یکی از افسوس اینکه چرا هیچ وقت در ایران نمی توانیم چنین کنسرتی را ببینیم...

اول که ما آمدیم خیلی شدید کیف ها و جیب ها را می گشتند و به هیچ وجه نمی شد دوربین داخل ببری، ولی با موبایل های امروز، چنین محدودیت هایی کارساز نیست، نزدیک های شروع کنسرت هم به خاطر شلوغی نمی توانستند خوب بگردند و دست چند نفر دوربین هم دیدم. به هر حال من که عکس و فیلم نگرفتم ولی وبلاگ " بوی تلخ قهوه " یک گزارش تصویری ارائه داده که دیدنش خالی از لطف نیست، البته در مورد تعداد جمعیت و درصد ایرانیان حاضر اعداد ارائه شده در آن وبلاگ با این وبلاگ خیلی متفاوت است، نمی دانم او از منبع موثقی این آمار را داده یا نه، ولی خودم هر جور حساب می کنم ، نمی توانم تصور کنم آن جمعیت بیست و پنج هزار نفر باشد و نود و پنج درصد آن ایرانی. اگر بعداً جایی اعداد معتبری دیدم حتماً اعلام خواهد کرد. ولی دستش به خاطر عکسها و گزارشش درد نکند. من فقط همین عکس بالا را جهت یادگاری برای خودم گرفتم که آنهم باشد سهم خوانندگان این متن.
اینهایی که نوشتم فقط درصد کوچکی از لذتی بود که شب کنسرت نصیبم شد و بقیه احساسات آنقدر درونی است که به نوشته نمی آید. هنوز بعد از گذشت سه روز، آثارش محو نشده.

*1: Leaving Beirut

*2:Oh George! Texas education must have fucked up your mind when you were very small !

*3:Forward he cried from the rear and the front rank died.