شب عید غدیر یک لحظه زدم شبکه یک صدا و سیمای خودمان دیدم ، یک آهنگ زنده با صدای خواننده ای سنتی که به دلیل شناخت شخصی، خودش و آوازش برایم ناگوار است، در حال پخش است، منتهی تصویری که پخش می شد، تصویر خواننده نبود، تصویر مجری ها هم نبود، تصویر گل و بلبل هم نبود، اگر صدای تلویزیون قطع بود و ربط تصویر را با موسیقی نمی فهمیدی، یک نفر را می دیدی که جایی نامشخص را نگاه می کند و سر و شانه اش را به طور خیلی غیرعادی گاهی تکان می دهد ولی با صدا می فهمیدی که او نوازنده تنبک است و دارد به خواننده که شش متر دورتر از او بین مجریان نشسته، نگاه می کند و این تکان ها هم ناشی از حرکت دستش روی تنبک است، منتهی چون نشان دادن سازش ممنوع است، باید سر و گردنش را ببینیم، از آن بهتر نوازنده ویلن بود که حتی گردنش را نمی توانستند نشان دهند، به همین خاطر کلوز آپی از چشم و ابرویش پخش شد که دل و دین می برد!!! جالب اینجا بود که در آن یکی دو دقیقه ای که من دیدم این تصاویر دیدنی را بیشتر از تصویر خواننده پخش کردند.
وقتی آهنگ تمام شد، مجریان با اشاره به دور، به جایی خارج از چشم دوربین، از نوازندگان تشکر کردند. یاد نوازندگان قدیمی مجالس ایرانی افتادم که برای ندیدن نامحرمان یا سرپوش سرشان می گذاشتند یا پشت پرده ساز می زدند. منتهی این بار، سازها نامحرم اند و برای ندیدنشان باید سر پوش سرمان بگذاریم یا از پشت پرده صدای شان را بشنویم. آن موقع به این وضعیت خندیدم ولی الان که می نویسم فقط متاسفم.

بعضی وقتها در وضعیتی گیر می کنیم مجبوریم کاری را انجام دهیم ولی نمی توانیم کامل و درست انجامش دهیم، اینجور مواقع راحت ترین کار این است که چشممان را ببندیم و کار را نصفه نیمه انجام دهیم و سر خودمان را شیره بمالیم و وضعیتمان را توجیه کنیم و سخت ترین کار اینکه در صدد حل وضعیت موجود بربیاییم، که خب، ما ایرانیها استاد روش اولیم...