حتماً همه یادتان هست که سالهای اول انقلاب ، جز سرودهای انقلابی ، موسیقی دیگری از صدا و سیما پخش نمی شد. یک توضیح کمی تخصصی در این باره اینکه ، طبق دستور شورای سرود و آهنگهای انقلابی، ساختن هر گونه موسیقی با ریتم 8/6 ممنوع بوده و مجوز اجرا نمی گرفته ، به همین خاطر بعضی از آهنگسازان که می خواستند با این نوع ریتم قطعه بنویسند، مجبور بودند برای گرفتن مجوز ، سر کلید قطعه را دو چهارم بنویسند و تمام نتهای میزان را تریوله اجرا کنند، به این ترتیب سرودهایی مانند " بوی گل سوسن و یاسمن آید " مجوز اجرا و پخش گرفته اند . خیلی از سرودها و شعارهای کوران انقلاب هم شش هشتم هستند مثل " ما میگیم شاه نمی خوایم نخست وزیر عوض میشه – ما میگیم خر نمی خوایم پالون خر عوض میشه " یا : " برپاخیز ، از جا کن ، بنای کاخ دشمن " که این دومی برگرفته از یک شعار دوچهارم آمریکای لاتین است ولی مردم خوش ذوق ایران که ذاتاً ریتم شش هشتم نقطه دار، در خونشان جاری و ساری است در آن زمان آنرا شش هشتم اجرا می کردند. و خیلی های دیگر از شعارها که الان حضور ذهن ندارم ولی همیشه در ایام بهمن ماه از تلویزیون پخش می شوند.
حرف های بالا بی ربط شد، از اول خواستم بنویسم که نمی دانم چرا یک دفعه یاد اولین آهنگهای ریتمیک غیر سرودی بعد از ایام جنگ افتادم که چقدر از شنیدنشان از تلویزیون و رادیو هیجان زده می شدیم. یاد اولین آگهی های بازرگانی که نوشته ای را روی تصاویر گل و طبیعت پخش می کردند و پیانو ریچارد کلایدرمن هم موزیک متنش بود. چقدر نزدیک اند آن روزها.
چقدر زود به همه چیز عادت کردیم، دیگر یادمان رفته شبها ماشینمان را می گشتند و وای اگر نوار کاست یا یک نوار ویدیو پیدا می شد. حرفم این نیست که چرا آنطور بود، شرایط جامعه و جنگ و افکار انقلابی همین چیزها را می طلبیده، حرفم از تغییر نرم های جامعه است که چقدر سریع عوض شده، جالب است که ظرف حدود نوزده – بیست سال ، این همه ارزشهای یک شهر، تغییر کند، این همه " ممنوع " آزاد شود و ممنوع های جدیدی گذاشته شود. این همه فیلتر برداشته شود و فیلترهای جدید پدید بیاید.

ایرانی ها از غیر قابل پیش بینی ترین مردمان جهانند، حتی برای خودشان ، و این شاید کمی خطرناک باشد، حتی برای خودشان. کاش گاهی وقتها جای خودمان هم فکر کنیم.