دیشب فرصتی دست داد تا قسمتهایی از فیلم مادر علی حاتمی را از یکی از تلویزیون های ماهواره ای ببینم. هر وقت هر صحنه ای از این فیلم را می بینم دوست دارم تا آخر فیلم بنشینم و جزئیات را تماشا کنم.
علی حاتمی معروف به این بود که به جزئیات فیلم هایش بیشتر از خود موضوع کلی اهمیت می دهد و همین یکی از انتقاداتی بود که به او وارد می شد. از چیزهایی که یادم است یکی اینکه اصرار شدید داشته از همان روز اول فیلم برداری مادر، ماهی در حوض بیاندازند در صورتی که قرار نبوده ماهی ها نشان داده شوند، فقط به خاطر ایجاد فضا برای بازیگران به این ریزه کاری ها اعتقاد داشته. یا مثلاً در هزار دستان تمام فروشگاه های سنتی بازارچه محصولات طبیعی عرضه می کردند، سنگکی، عطاری، بزازی... همه اینها به طور طبیعی همانجا کار می کردند، حاتمی می گفته وقتی هنرپیشه ها در بازار راه می روند باید بوی سنگک و ادویه جات عطاری به مشامشان برسد. هر وقت مادر را می بینم محو اینگونه جزئیات که فضا را پر کرده اند می شوم.

چقدر خوب که آن موقع هنوز صدابرداری سر صحنه نبوده و فیلم را دوبله کرده اند وگرنه اکرم محمدی با آن بیان مزخرفش که انتهای حرف ها را پائین می اندازد، گند عظمایی به دیالوگ های زیبایش می زد. راستی می دانید دوبلور محمدعلی کشاورز و اکبر عبدی و جمشید هاشم پور در فیلم مادر یک نفر است که همانا منوچهر اسماعیلی باشد؟ و جالب تر اینکه می دانید او همان کسی است که به جای "مار" در کارتون رابین هود هم صحبت کرده؟

موسیقی ارسلان کامکار هم خیلی خوب روی صحنه های فیلم نشسته. در بین برادران کامکار، ملودی های ارسلان را از همه بیشتر دوست دارم، خیلی عاشقانه و سرمستانه می نویسد. شنیدم در کنسرت اخیر کامکارها در تهران، کنسرت با آهنگی از ارسلان که برای مادر تازه در گذشته شان نوشته شروع شده، باید شنیدنی باشد این کار.