این ایام که تنها هستم رو می خوام از فرصت استفاده کنم و اگر وقت شد چند فیلم که وقتی نیکی هست نمی بینم را ببینم. فکر بد نکنید منظورم فیلم های ترسناک و اکشن آبگوشتیه. اجالتاً در این دو روز تعطیلی سه فیلم دیدم که به دلیل بی اهمیت بودنشان از نظر هنری فقط به اسامی شان بسنده می کنم ولی هر سه به خصوص دومی را جهت سرگرمی توصیه می کنم، از آن دزدی های بانک خیلی متفاوت است و داستان خیلی خیلی جذابی دارد، جودی فاستر عزیز هم در آن بازی کرده..

Final Destination – Inside Man – 16 Blocks


خیلی وقت پیش قرار بود سی دی سوئیت ویلنسل های باخ را داشته باشم. یعنی داستان از این قرار بود که قبل از اینکه به دوبی بیایم از یکی از دوستان عزیزم ، کپی سی دی را گرفتم ولی در ایران جا ماند و هر وقت برگشتم به دلیلی نرسیدم دنبالش بگردم. از وقتی به دوبی آمدم هر وقت به فروشگاه سی دی فروشی می روم دنبال یک اجرای خوب از این سوئیت ها بودم که دیشب بعد از سه سال انتظار یک سی دی با اجرای پیر فورنیه دیدم و بلادرنگ خریدم و شنیدم و دل و دینم رفت. بعضی از موزیک ها باید سر جاش توی زندگی بهت برخورد کنه تا اثرش رو بذاره، خیلی از موزیک های قدیمی رو که همیشه شنیدی وقتی بعد از چند سال در یک شرایط دیگه گوش می کنی خیلی برات متفاوت می شه و با اهمیت.
سوئیت ویلنسل های باخ رو همیشه پراکنده شنیده بودم و همیشه هم برام زیبا بوده ولی وارد وجودم نشده بود البته اجرا هم خیلی مهمه، حالا که این اجرا را می شنوم مثل یک گمشده دوست دارم بغلش کنم اجازه بدم کامل من را در بر بگیرد. قبلاً در مورد انوانسیون های دوصدایی و سه صدایی باخ با اجرای گلن گولد هم همین اتفاق برایم افتاده بود. بعد از مدتها احساس لذت وصف ناشدنی از شنیدن یک موسیقی را دوباره تجربه کردم. احساسی که اشک و لبخند را با هم دارد. یک جور عشق بازی با موسیقی.

موسیقی باخ، نسبت به دیگر آهنگسازان دوره باروک، دارای یک جور مدرنیته است که باعث شد در قرن بیستم بیشتر مورد توجه قرار بگیرد هرچه هم جلو می رویم رازآلودگی اش بیشتر می شود. به هر حال هر چه که هست، ما بد جوری داریم حال می کنیم.

درضمن با کمک آیدین، طراح قالب ساز سایکو که این وبلاگ از آن استفاده می کند، مشکل نصفه صفحه آمدن وبلاگم در بعضی از کامپیوترها حل شد و بسیار ازش ممنونم.