با آمدن سپتامبر و باز شدن مدارس، ترافیک دوبی دو برابر شد، صبح ها رسماً یک ساعت تا سر کار، رانندگی بسیار کند داریم که من با گوش دادن به رادیوهای مختلف از جمله رادیوهای ایران( که اینجا قابل دریافت است)، قابل تحملش کرده ام.
این آخر هفته را به دیدن فیلم های ایرانی که به دستم رسیده بود گذراندم، آتش بس، خیلی دور خیلی نزدیک و ماهیها عاشق می شوند، فیلم هایی بودند که دیدم. آتش بس مزخرف ترینشان بود و خیلی دور خیلی نزدیک بهترین شان، ولی همچنان چهارشنبه سوری را بیشتر از آن دوست دارم، طراحی صحنه ماهیها عاشق می شوند هم عالی بود،طوری که اگر عکس بعضی از صحنه ها به دستم برسد قاب می کنم می زنم به دیوار.
تلویزیون ایران هم که ماشالله سنگ تمام می گذارد با این فیلم های جدید که نشان می دهد، یک لحظه دیدم ماموریت غیر ممکن 3 را با کیفیت فیلم برداری از روی پرده، دوبله کرده اند و با سانسور فراوان دارند به خورد مردم می دهند، حالا سانسور را می گوییم ناچارند، ولی حداقل می توانند دو سه ماه صبر کنند دی وی دی کیفیت خوبش دستشان برسد ، بعد بدون اجازه از تهیه کننده هر بلایی می خواهند سر فیلم بیاورند. به گمانم تهیه کننده این برنامه های صدا سیما، هر فیلمی که بچه هایشان از دوستانشان می گیرند ببینند را، می برند سازمان، دو روزه دوبله می کنند و یک ساعتش را سانسور می کنند و می فرستند برای پخش، بعد هم یک نقد و بررسی می بندند به دمش که ارزش هنری فیلم را بالا ببرند، ابتذال هم که فقط سکس و مواد مخدر و یقه باز و دامن کوتاه است، اینکه ذهن مردم را به یک ساعت صحنه هیجان انگیز و بی سر و ته و بدون موضوع گرم کنیم اصلاً ابتذال نیست!
کلاً چند وقتی است احساس می کنم درجه خشونت تلویزیون زیاد شده، شاید دلیلش این باشد که خشونت دنیا در حال رشد است و رسانه ها که خبر رسانند ناگزیر از ارائه آن هستند ولی دیروز برای اولین بار بود که می دیدم فیلم جنازه های هفده شهریور را تلویزیون پخش کرد، دو بارش را من دیدم شاید بیشتر هم بوده، یعنی عیبی ندارد یک بچه پنج شش ساله جنازه های تیر خورده را لا به لای یخ ، نگاه کند؟ یعنی هیچ تاثیر منفی در ذهنش باقی نمی ماند؟ یعنی باعث از بین رفتن قبح خشونت در ذهن یک پسر بچه پر انرژی نمی شود؟

خب این نوشته زیادی انتقادی شد ولی خیلی وقت است این قضیه فکرم را مشغول کرده، البته با این نوشته ها هم درست نمی شود، مشکل عمیق تر از این حرف هاست.