پژمانبلاگ
چهارشنبه، خرداد ۳۱، ۱۳۸۵
دوباره گرمای دوبی شروع شد، قبلاً هم نوشته بودم که من آدم گرمایی ای هستم ولی وقتی با گرمایی این چنین کوبنده مواجه می شوم هوس مبارزه می کنم و و بدنم را به چالش می کشم. این روزها هوای دوبی 44 درجه سانتی گراد است که در جولای و آگوست ، به پنجاه هم می رسد، نوعی قدرت نمایی می دانم که در این هوا کارهایی که بودن در هوای آزاد می خواهد را با جرات انجام دهم، نوعی اعتماد به نفس. وقتی در ایران بودم فتح کردن قله های البرز و هر هفته در همه ایام سال به کوه رفتن، این حس را بهم می داد، اینجا که کوه ندارد ،راه رفتن زیر این آفتاب داغ، کنار ساختمانهای بی سایه، در هوای شرجی همان حس را برایم یادآوری می کند.
دلم شدیداً برای کوههای تهران که هر هفته می نوردیدمشان بسیار تنگ شده، هر چند که الان اگر هم تهران بودم، شاید مشغله های زندگی نمی گذاشت کوه نوردی کنم، ولی به هر حال این حس گرمانوردی برایم دلنشین است به همان دلیل که کوه نوردی برایم دلنشین بود البته لذت این بسیار کمتر از کوه نوردی است.
نوشته شده در ۱:۲۳ بعدازظهر توسط نویسنده: پژمان.
1 comments
1 Comments:
Anonymous ناشناس said...
يادش بخير.مخصوصا وقتي توي برف و يخبندون ميرفتي كوه و من نصفه جون ميشدم تا برگردي
۲:۱۲ بعدازظهر  
ارسال یک نظر
<< Home