فرق ما با مکزیک این بود، که بعد از نیمه اول ما از نتیجه راضی بودیم و آنها ناراضی. نیمه دوم کاملاً ایرانی بازی کردیم و باختیم.
از بازی مکزیک خیلی خوشم آمد ، به نظرم بسیار تیم خوب و منسجمی بود و اصلاً حقش نبود که با ایران مساوی کند یا ببازد. اشتباهات ما درست، ولی استفاده کردن از این اشتباهات، هنری بود که مکزیک داشت و حقش را گرفت، ما از کدام اشتباه مکزیک استفاده کردیم.
من از 8 سال پیش با علی دایی مشکل دارم ، همیشه فکر می کنم بالاتر از جایگاهی که لایقش است قرار گرفته، به هر حال دیشب هیچ بازیکن ایرانی ندرخشید و دستمان برای حریف کاملاً رو بود ، از حق هم نباید گذشت که نیمه اول ایران خوب بازی کرد ولی نیمه دوم ، روحیه جنگجویانه مربی مکزیک که از قیافه اش هم پیدا بود ، بر روحیه محافظه کارانه برانکو که از قیافه اش هم پیداست ، پیروز شد، تا ثابت کند فوتبال فقط با غیرت و مردانه بازی کردن نیست، تقابل دو تفکر اصلی و استفاده مناسب از توانایی های بازیکنانی است، که مثل مهره های شطرنج در زمین چیده می شوند به اضافه کلی تاکتیک های روانی برای روح اصلی ای که هر تیم را احاطه کرده.
با توجه به بازی پرتقال و آنگولا و بازی دور از انتظار پرتقال ، و اینکه ما فقط به برد نیاز داریم و مجبوریم تهاجمی تر بازی کنیم ، حالا بعید نمی دانم که پرتقال را ببریم البته باز هم در خوشبینانه ترین حالت، تساوی را نتیجه قابل قبول می دانم.

یک تحلیل خوب مختصر و مفید هم آق بهمن نوشته که خواندنی است.