دیدن فیلم ایتالیایی " بهترین دوران جوانی " *به اتمام رسید.
با اینکه مدت فیلم 6 ساعت کامل بود، هیچ لحظه ای نشد که با بی حوصلگی داستان را دنبال کنم. فیلم داستان یک خانواده معمولی ایتالیایی را از دهه شصت تا به امروز مرور می کند و ضمن بیان داستان ، به بیشتر اتفاقات مهم ایتالیا هم اشاره ای گذرا دارد. فیلم هشت شخصیت اصلی دارد که دو برادر در میان آنها پر رنگ ترند ولی تمام شخصیت های اصلی و جانبی کاملاً پرداخت شده و پخته معرفی می گردند و حضور تمامشان را حس می کنی. نوشتن 6ساعت فیلم نامه به نحوی که بیننده تمام این مدت، با علاقه فیلم را دنبال کند اصلاً کار ساده ای نیست، می توانم بگویم به اندازه 4 فیلم کامل ، در این فیلم اتفاقاتی روی می دهد و گره هایی باز و بسته می شوند، درست جایی که می خواهی داستان را پیش بینی کنی ، روند داستان تغییر می کند، فکر کنم نمونه بسیار خوبی است از یک فیلم نامه ساده ولی بسیار گیرا.
اینگونه سینمای روایی در اروپا به خصوص ایتالیا و اسپانیا خیلی مورد توجه است ، در همین فضا،" سینما پاردیزو" ی جوزپه تورناتوره با این فیلم قابل مقایسه است که نمی توانم بگویم کدام بهتر است ولی سینما پارادیزو دو نقطه قدرتمند دارد که در "بهترین دوران جوانی" آنها ضعیف ترند. یکی موسیقی فوق العاده انیو موریکونه که بار بسیار سنگینی در سینما پاردیزو به دوش دارد و اثری است کمیاب در کل سینمای جهان، دیگری اشاره و پردازش مستقیم به تمایلات جنسی و روانکاوی آن در کودکی و جوانی که البته این مسئله در" مالنا" ی همان کارگردان ( جوزپه تورناتوره ) بسیار قوی تر و بارز تر می شود ، ولی شکستن برخی تابو ها در سینما پارادیزو ، بیان داستان را جسورانه تر کرده.
کارگردان این فیلم قبل از این کار ، اثر شاخصی نداشته ولی این کار باعث شهرت و اعتبارش در سطح جهانی شده ، شاید بد نباشد نام مارکو تولیو جیوردانا را هم به یاد داشته باشیم، البته فیلم نامه را خودش ننوشته.فیلم جایزه نگاه ویژه جشنواره کن سال 2003 و بسیاری جوایز دیگر را گرفته. صحنه های به یاد ماندنی بسیاری در فیلم هست که مطمئنم تا مدتها در افکارم غوطه خواهند خورد. این نوع سینمای غیر هالیوودی شاید از نظر تجاری به هالیوود نرسد ولی از لحاظ تاثیر گذاری بر بیننده ، به صورت قابل توجهی جلوتر است.

* The Best of Youth