روز ششم بعد از دیدن تاج محل یک کاخ دیگر را هم دیدیم و به دهلی بازگشتیم ، شب در دهلی بودیم و فرداش به طرف دوبی بازگشتیم
اما نکات جالبی که به طور کلی با آنها برخورد کردم
هر جا که رفتیم و با هر که برخورد کردیم یک برگه نظر خواهی بهمان دادند، یعنی مثل اینکه نظر خواهی جزو سیاستشان است و تاثیر گذار هم هست، هر راهنما که کارش تمام می شد یک برگه می داد که نظرت را راجع به من بنویس و امضا کن، بعد در انتها یک دفترچه دادند که بابت ریزترین خدمات تور نظرمان را پرسیده بود، در اکثر رستورانها بعد از غذا نظر خواهی داشتیم در آخر حتی در فرودگاه یک برگه دادند دستمان که نظرتان راجع به خدمات فرودگاه چیست
از هر که راجع به سیاستمدارانشان سوال کردیم بسیار راضی بودند و معتقد بودند نخست وزیرشان بسیار صادق است و دارد برای پیشرفت کشور تلاش می کند
از هر کس و هر جا که خواستیم عکس بگیریم با روی باز مواجه می شدیم ، مردم عادی وقتی می دیدند دوربین دستم است خواهش می کردند ازشان عکس بگیرم ، بهشان می گفتم عکس را برایتان نمی فرستم ، می گفتند مهم نیست!! فقط می خواستند یک نفر از آنها عکس بگیرد ، نفهمیدم ریشه این رفتار از کجاست ولی خیلی برایم جالب بود ، به فقیرهای خیابان خواب که اگر یک سکه می دادی همانجا برایت لخت مادرزاد می شدند که ازشان عکس بگیری
اختلاف طبقاتی بسیار در هند بالاست ، فقر به معنای واقعی در همه جای شهر وجود دارد مردم بدون سرپناه که شکمشان را از سطل های زباله سیر می کنند ، تا خانه های مهاراجه ای و هتل های لوکس برای آنها که دلار به هند می آورند، همه کنار هم، بدون فاصله وجود دارد
به نسبت جمعیت و تراکم آن ، امنیت بسیار بالاست اگر جمعیتی با همین تعداد و همین پراکندگی را جایی مثل آمریکا داشت ظرف پنج سال هرج و مرج نابودش می کرد، فقط اگر گدایان هند بخواهند نااهلی کنند کشور ساقط می شود، ولی همه شان آرام کنار هم زندگی می کنند ، آن مقدار ناامنی هم که هست، کمتر از حد انتظار است، و این هم فکر کنم به دلیل همان اعتقادی است که قبلاً گفتم ، در معابد همه قشر آدم کنار هم عبادت می کنند
اکثر مردم اهل روزنامه هستند، به عنوان مثال، سطح پایین ترین آدمهای جامعه هم احمدی نژاد را می شناسند
هفت روز برای دیدن هند بسیار کم است، شاید یک دهم تنوع فرهنگی و حتی نژادی هند را دیده باشم، جنوب هند داستانش کاملاً با شمال آن که ما دیدیم متفاوت است، کشمیرهم فرهنگ دیگری دارد و برای خودش مستقل است، فقط 150 نوع زبان در هند صحبت می شود که با هر زبان یک پوشش جدا ، غذای متفاوت ، مراسم مذهبی متفاوت و رفتارهای کاملاً متفاوت به چشم می خورد، برای دیدن هند آنگونه که مطلوب افتد حداقل یکماه وقت لازم است
با اینکه شهرها و آدم هایی که دیدیم عموماً کثیف بودند، ولی به طور کلی بسیار از هند خوشم آمد، نه برای زندگی، ولی برای دیدن حتی حاضرم دوباره همین جاهایی را که دیدم تکرار کنم ، هر چند که بار بعدی که فرصتی برای هند رفتن پیش آید ، ارجح آن است که نادیده ها را ببینیم