چطوری پژمان، لینک قبلی که نیکی گذاشت گفتم یه پیشنهاده که کمی بنویسیم روی کاغذ، ولی این دومی رو که دیدم به این نتیجه رسیدم که میخوای همینطور بنویسی، به همین خاطر هم یه نظر دارم که زیر همون نوشته قبلیت خواهم نوشت.
اما موضوع هنرهای رزمی
اون موقع که نوجوون بودم یه ورزشی اومده بود به اسم ووشو که فدراسیون نداشت و ممنوع بود. ما هم یه استاد پیدا کرده بودیم که از چین اومده بود و توی پارک جنگلی سرخه حصار تمرین میکردیم. منم نمیدونم به خاطر حرص آدمیزاد به چیزای ممنوع بود یا از خود ورزشه خوشم اومده بود،‌ خلاصه رفتم سراغشو و ورزشگیر شدم و چند سالی کار میکردم. بعد از چند سال کلاس آواز آقای صالح عظیمی شروع شد و مشغول اون کار شدم. ولی جالبه که مشترکات زیادی داشتن که یکی از مهمترین اونها این بود که توی هر دو اونها یه چیزی به اسم متر اجرا بود. یعنی هر کدوم رو که از متر استانداردش کند تر یا تندتر اجرا میکردی یا اینکه هی متر و کم و زیاد میکردی، گند زده میشد به کل کار. البته این مهمترین اشتراکشون بود، به جز این، موارد دیگه ای مثل مقدمه و طرح موضوع، یا فراز و فرود و غیره هم داشت که میشه سر فرصت یه کنفرانس هنر رزموسیقی گذاشت و تحلیلش کرد. ولی منظورم اینه که حیوونی به خودی خود ظرافتهای یه هنر رو داره و بیچاره ارائه اش یه کم خشن به نظر میرسه، دیگه، چه میشه کرد بعضیا ظاهرشون اینجوریه.
قربانت حمید